Zdaniem Proboszcza

Ewangelia dzisiejszej uroczystości rozpoczyna się od długiej listy przodków Syna Człowieczego. Znajdziemy tam sławne i bogobojne osoby jak Abraham, Dawid, Józef. Pojawią się osoby mniej znane i niekoniecznie prowadzące głębokie życie duchowe. Historie zwyczajnych ludzi, otwartych na współpracę z Bożą łaską. Różnie to im w życiu wychodziło. Św. Mateusz pragnie ukazać, że „Ostatni” na liście stał się jednym z nas. Wszedł w to wszystko, co zwie się człowieczeństwem. W to, co mocne, święte, przepełnione wiarą. Wkroczył w to, co pogmatwane, mroczne, złowrogie. Od niczego się nie uchylił. To tak, jakbym czytał własną historię życia – w której On jest zawsze obecny. I może tę moją historię uczynić piękną – jak życie Maryi. Ziarno Bożego Słowa, Bożej łaski obficie zasiewane jest
w historii mojego życia. Pobłogosławione przez Maryję – Matkę Bożą Siewną. Dzięki temu dokonują się moje duchowe narodziny teraz, wciąż na nowo. Odkrywam dzięki nim, że życie duchowe to nie poszukiwanie doskonałości, drzwi do innego świata – to poszukiwanie zjednoczenia z Nim, właśnie teraz. Warto wracać do historii swojego życia. To dramatyczne, gdy żyjemy obok własnych historii, odcinamy się od korzeni. Absurdalne, gdy „deptamy” to, co stanowi o naszej tożsamości. Genealogie były potrzebne zwłaszcza w czasie kryzysu tożsamości… Nasza tożsamość indywidualno-ojczyźniana ma „stać się na wzór obrazu Jego Syna”.

Rok szkolny jeszcze się nie zaczął, a już do „szkolnego kąta” powędrowała religia. Do „kąta” nie idzie się w nagrodę. Jest on formą ukarania. Cała „wina” lekcji religii leży w tym, że jest religią. To jednak okazało się niewystarczające. Mimo istniejącego „rodo” postanowiono ujawnić prawdziwe motywy wysłania religii „do kąta”. Oto one: obciąża budżet, jest „hamulcową” pełzającego postępu, a motywacja uczących tego zacnego przedmiotu ogniskuje się wokół „kasy”. Argumenty nośne i dla zatrzymujących się na powierzchni wygodne, by religia pozostała w szkolnym kącie. Jest też pozytywna strona. Z owego kąta sporo widać. Przede wszystkim dostrzegalne jest „już”, że bez wymiaru duchowego „uczeń” w swoim człowieczeństwie karłowacieje. Nie można zatrzymać się na tym, co powierzchowne i płytkie. To powielanie błędu, jaki Jezus wyrzuca faryzeuszom. Dbają tylko o to, co zewnętrzne. Istota jest gdzieś dużo głębiej. Jest w SERCU. Nie można oszukiwać samego siebie. Ulegać mirażom świata. Nigdy nie można ulec strategii, by więcej mieć, niż bardziej być. Człowiek jest osobą przez wewnętrzną prawdę. Ona odbita jest w czynach. Bycie z „boku” chroni przed wpływami świata. Pozwala odkryć z nową siłą, że istnieje jakiś porządek praw i wartości, który należy obronić i utrzymać. Istnieją obowiązki i powinności, od których nie można się uchylić. Wszystkie wysiłki „stojących w kącie” zmierzają do tego, by sercem być blisko Niego. Ewentualna pustka serca jest dużo groźniejsza od … dziury budżetowej.