W Uroczystość Zesłania Ducha Świętego warto zapytać, czy mamy takie doświadczenie, że działa On w naszym życiu? Jego obecność nie ogranicza się do Watykanu. Jego ogień ma płonąć w nas, ożywiać wiarę, uzdrawiać, prowadzić do prawdy i jednoczyć z Chrystusem. Czy naprawdę płonie? Może został zdławiony i stłamszony pod gruzami różnych przyzwyczajeń, obaw, obojętności. Spotykam takich ludzi, w których Jego obecności nie da się zaprzeczyć.
W Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego jak Apostołowie wpatrujemy się w niebo. I nie chodzi o zadzieranie wzroku ku górze. Intuicyjnie wyczuwamy, że bardziej niż o „miejsce” chodzi o relacje. Niebo to nasze życie z Nim. Bycie tam, gdzie On jest. To relacja, w której nareszcie nie będziemy zajmować się sobą. To pełna wolność od szukania siebie. Koncentracja na Nim. Prawdziwa bezinteresowność. I choć rzeczywistość, w której żyjemy „zaprasza” do ciągłego zajmowania się sobą, to jednak tu i teraz możemy doświadczyć „coś” z tajemnicy nieba. Najpełniej w Eucharystii spełnia się Słowo Chrystusa, zapewniające o nieustannej obecności wśród nas.
Papież Paweł VI przewodniczył ostatnim etapom Soboru Watykańskiego II i wprowadzał w życie jego wskazania. To jemu zawdzięczamy Mszę Świętą w językach narodowych. Paweł VI z odwagą głosił naukę Chrystusa. Wbrew istniejącym prądom, sugestiom i „duchowi postępu”, 25 lipca 1968 roku ogłosił encyklikę Humanae vitae – o godności życia ludzkiego i regulacji poczęć. Skala opozycji w samym Kościele była ogromna. Czas „pokazał” wartość i wagę dokumentu w toczonych dyskusjach. Papież podkreślał w nim istotę odpowiedzialnego rodzicielstwa.
„Annuntio vobis gaudium magnum: habemus Papam” – słowa, które 8 maja rozległy się z centralnej loggii Bazyliki św. Piotra. Kardynał Prevost wybrany przez kolegium kardynalskie na następcę św. Piotra przyjął imię Leon XIV. Od dnia wyboru, każdego dnia przekazywane są nowe informacje na temat Ojca Świętego. Wnikliwie analizowane są kolejne spotkania Leona XIV, wypowiadane słowa i czynione gesty. „Czekamy” na nowe informacje, ponieważ tak po prostu chcemy poznać nowego Papieża. Pomijam oczywiście, ten blok informacji, który szuka sensacji, zmyśla fakty, a autorzy tych artykułów odkryli właśnie, że są narzędziem Ducha Świętego. Każdy wierzący ma też „pewne” oczekiwanie w związku z nowym pontyfikatem – to naturalne.
Mowa o św. Andrzeju Boboli, którego wspominamy w liturgii najbliższego tygodnia. W nim wypełniło się Słowo Boże czytane w dzisiejszą niedzielę. To dobry pasterz. Zatroskany o powierzony sobie lud. Pozyskujący dusze dla Chrystusa. Jest w gronie tych, którzy „opłukali i wybielili swoje szaty we krwi Baranka”. Poniósł męczeńską śmierć, poddany okrutnym torturom. Ewangelia, którą głosił nie została pokonana dzisiejszym postępem. Wciąż jest żywa. Ona jedna może wskazać ludziom pewną i prostą drogę do sprawiedliwości, prawdy, a ostatecznie obdarzyć szczęściem bez końca. Andrzej – dobry pasterz niezachwianie w to wierzył.
Przeżywamy niedzielę biblijną. Kościół nieustannie zachęca wiernych, by sięgali po tekst Pisma Świętego. Czytali i słuchali tego, co mówi Bóg. Słowo Boże jest wciąż żywe, aktualne i wskazujące drogi, którymi powinniśmy kroczyć, wypełniając nasze powołanie. Wszak powinniśmy bardziej słuchać Boga niż… Istnieje lectio divinae – Boże czytanie. W nim poddaję się Bożemu Słowu, które ma moc opisać moje życie. Zdiagnozować je. Pokazać, co w nim jest pierwsze. Co wymaga zaangażowania, a co dystansu i zaufania.
W dniu wczorajszym pożegnaliśmy papieża Franciszka. Od dnia śmierci następcy św. Piotra pojawiają się podsumowania jego pontyfikatu. Idą one w przeróżnych kierunkach. Ciekawostką jest fakt, że prym w tym wiodą media, które na co dzień ujmując delikatnie nie utożsamiają się z nauką Kościoła. „Czas” odejścia papieża wydaje się być „kluczem” do zrozumienia pasterzowania Ojca Świętego. Pascha i Święto Bożego Miłosierdzia. W liturgii obecnego czasu dominuje temat spotkania – spotkania ze Zmartwychwstałym. Zmarły papież nauczał, że przyjaźń jest darem życia i darem Boga. Przyjaźń z Panem oczyszcza i pozwala dojrzewać. Posiadanie zaś przyjaciół uczy otwierania się, zrozumienia, zatroszczenia o innych.
Duchowo poturbowany Piotr wchodzi do pustego grobu. Pracuje w nim rzeczywistość zdrady. Miał umacniać współbraci w wierze, okazało się, że on sam jest „słaby” i potrzebuje wsparcia. Jan Ewangelista ma wielki szacunek dla Piotra. Pisze o jego pierwszeństwie. Umiłowany Uczeń czeka przed grobem na Piotra. To on wchodzi pierwszy. Dostrzega „znaki” świadczące o tym, że jego Mistrza już nie ma w grobie. I Jan zostawia Piotra. Nie będzie opisywał jego reakcji. O sobie powie krótko – ów drugi uczeń „ujrzał i uwierzył”. Piotra zostawia samego. On „staje” wobec tajemnicy Zmartwychwstania. Zapewne rozpoczął się dialog Piotra z Mistrzem. Mówi serce Piotra. Pozwala Mistrzowi wejść w czeluści pustego i brudnego serca. Ile to trwało? Nie wiemy. Pewne jest, że na tyle długo, by Piotr wyszedł z grobu przemieniony. Stał się świadkiem Zmartwychwstałego. Wejdźmy i my duchowo do pustego grobu. Rozpocznijmy dialog miłości. Wyjdźmy ze spotkania przemienieni. I bądźmy wobec świata pielgrzymami nadziei.
Rozpoczynamy Wielki Tydzień. W pielgrzymce nadziei – duchowo będziemy w najważniejszych miejscach naszej wiary. W Wieczerniku, Ogrodzie Oliwnym, na Placu Arcykapłana, na Golgocie i przy Grobie. Celebrowana w tych dniach liturgia pozwoli przeżyć tajemnicę tych miejsc. Istotą nie jest jednak samo „miejsce”, ale zbawcze wydarzenie. Ono ma „wydarzyć” się w nas. Trasy pielgrzymki Wielkiego Tygodnia nie mierzy się ilością kroków, lecz głębią przeżycia. Intensywnością relacji ze Zbawicielem w chwilach, kiedy historia zbawienia wchodzi w decydujący moment. Wyruszenie w drogę zakłada jasny cel – spotkanie ze Zmartwychwstałym.
Zagadkowa pozostaje treść słów, jakie Jezus pisze „na ziemi” wobec osób oskarżających kobietę przyłapaną na grzechu. Spotkamy się z różnymi interpretacjami. Jedna z nich stwierdza, że są to grzechy owej kobiety. Inna, że Jezus nazywa grzech, tych którzy trzymają w ręku kamień, by nim rzucić w stronę kobiety. Pomimo trudności z „odgadnięciem” zapisanego tekstu, można śmiało stwierdzić, że wysadził on w powietrze całą hipokryzję oskarżających. Ostatecznie nikt kamienia nie rzucił, ponieważ musiałby wycelować w samego siebie. W wielu sytuacjach jesteśmy świetnymi znawcami prawa i jego funkcjonariuszami. W sprawach ludzkiego serca pozostajemy analfabetami.