Papież Klemens IV w Bulli kanonizacyjnej św. Jadwigi napisał, że Kościół „w świecie chylącym się ku wieczorowi, odnalazł niczym bezcenną perłę niewiastę dzielną”. Był to czas głębokiego kryzysu moralnego i obyczajowego. Kościół dał się wciągnąć w międzyludzkie „rozgrywki” i ludzką logikę posiadania. Był też na swój sposób mocny, ponieważ zrodził niewiastę dzielną. I to w niej odnalazł „perłę”, którą nie tylko się podziwia, ale czyni własną. Zanim to nastąpiło, najpierw Jadwiga odkryła najcenniejszy skarb w Jezusie i szła przez życie nie szukając niczego poza Nim. Tak wyraźnie ukazana jest w Niej prawda, że człowiek jest ludzki tylko wtedy, gdy jest Boży – gdy jest przysposobiony przez Boga. To zaś dokonuje się w Kościele. Miała tego świadomość nasza Patronka. Wraz z mężem wybudowała wiele Kościołów. Jednak nie o samo budowanie idzie. Ona żyła Kościołem, umiłowała Go i trwała w Nim. Kościół zaś dostrzegł, jak w Niej wypełniło się Boże Słowo, jak przez pełnienie woli Bożej każdego dnia urzeczywistniała przynależność do Bożej rodziny. Czasy mamy, jakie mamy. Używając słów papież Klemensa IV moglibyśmy powiedzieć, że „nasza cywilizacja chyli się ku wieczorowi”. Tym bardziej, z większą siłą i determinacją winniśmy poszukiwać owej ewangelicznej perły, która nie jest cennym kruszcem, ale ma wymiar osobowy. Jako Wspólnota parafialna – Kościół odnajdźmy w naszej Patronce bogactwo i piękno życia wewnętrznego. Niech ono nas zachwyca i urzeczywistni się w naszej codzienności. Wtedy będziemy „na liście”, którą na polecenie św. Pawła sporządza Tymoteusz – Jadwiga już tam jest – ponieważ dzięki łasce Bożej brała czynny udział we wszelkim dobrym dziele…